W sobotę – 25 listopada, wczesnym rankiem grupa pielgrzymów z naszej parafii, wraz z ks. Andrzejem, wyruszyła autokarem do Zakopanego, aby nawiedzić Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej na Krzeptówkach.

Po ustaleniu spraw organizacyjnych i krótkiej modlitwie ruszyliśmy w drogę. Od samego początku towarzyszyła nam piękna, słoneczna pogoda. Pierwszym punktem naszej wyprawy był drewniany kościół pw. Świętego Krzyża, który leży w miejscowości Chabówka, niemal na szczycie wzniesienia Piątkowa Góra. Ks. Andrzej opowiedział nam związaną z tym miejscem ciekawą legendę, która głosi, iż w miejscu w który stoi obecnie świątynia, zbójcy napadli kupca wiozącego cenne towary. Gdy na ich widok wykrzyknął „Święty Krzyżu, ratuj mnie”, nad jego wozem rzeczywiście ukazał się świetlisty krzyż. Przerażeni tym zdarzeniem zbójcy uciekli. Kupiec, na pamiątkę tego cudownego ocalenia zbudował kościół pod wezwaniem św. Krzyża. W rzeczywistości kościółek w Chabówce powstał w 1757 r. na miejscu dawnej kaplicy, z fundacji Jana Wielopolskiego, wojewody sandomierskiego. Niekiedy to z jego osobą wiąże się legendę o kupcu. W roku 1994 kościół został podpalony przez nieznanych sprawców. Jednak Opatrzność Boża czuwała - dzięki błyskawicznej akcji wracającej z ćwiczeń specjalistycznej jednostki Straży Pożarnej z Krakowa, udało się uratować kościół - spłonęła tylko jedna ściana z zabytkową rzeźbą Ukrzyżowania. Charakterystyczną cechą tego kościoła są tzw. Soboty - otaczające kościół, niskie podcienia, wsparte na słupach i przykryte jednospadowym dachem. Dawały on schronienie tym, którzy już w sobotę z dalekich okolic przychodzili na niedzielne nabożeństwo. Wnętrze kościoła zachwyca piękna polichromia. W ołtarzu głównym znajduje się obraz ukrzyżowanego Chrystusa. Najstarszym elementem w kościele jest zachowana figurka Jezusa Frasobliwego. Niedaleko, po drugiej stronie ruchliwej „zakopianki”, bije źródełko zwane Pocieszną Wodą, które ma moc leczenia chorób oczu i nóg. Po krótkim spacerze do źródełka ruszyliśmy dalej w drogę. Zza okien autokaru mogliśmy zachwycać się skąpanymi w słońcu i porannej mgle górami. Czuliśmy, że do celu już blisko. Po wczesnym, ale pysznym obiedzie w Poroninie, udaliśmy się już do najważniejszego punktu naszej pielgrzymki. O godz. 13:00 uczestniczyliśmy we Mszy św. w kaplicy Niepokalanego Serca Maryi, w której umieszczona została figura Matki Bożej Fatimskiej przekazana w roku 1961 prymasowi Polski kard. Stefanowi Wyszyńskiemu przez biskupa Fatimy. Celebransem był ks. Andrzej. Jest to szczególne miejsce dla naszego duszpasterza. W wygłoszonym kazaniu, dzielił się swoimi osobistymi wspomnieniami dotyczącymi Sanktuarium oraz jego wpływie na drogę do kapłaństwa. Z sentymentem opowiadał o swoim „pierwszym wygłoszonym tu kazaniu bez kartki”. Zachęcał nas wszystkich do powierzenia swojego życia Matce Bożej, gdyż przez jej ręce wszystkie nasze prośby są wysłuchiwane. Po Eucharystii ks. Andrzej przybliżył nam historię powstania Sanktuarium, która sięga połowy XX wieku, kiedy to na zakopiańskich Krzeptówkach osiedlili się księża Pallotyni. Najpierw zbudowano tam kaplicę Niepokalanego Serca Maryi. W 1987 roku, tuż obok kaplicy, rozpoczęto budowę kościoła jako wotum wdzięczności za ocalone życie papieża Polaka. W fundamentach kościoła wmurowano różaniec ofiarowany przez Jana Pawła II oraz jego zdjęcie a pod każdą cegłę kładzioną na fundamentach zamurowano Cudowny Medalik. Całe wnętrze świątyni głównej, nawet najmniejszy detal wykonany jest w drewnie i metalu rękami miejscowych górali. Jest klejnotem sztuki góralskiej.  Króluje tutaj Matka Boża Fatimska. Uwagę przykuwa wielkie, złocone tabernakulum, witraże oraz ołtarze Pastuszków z Fatimy: Hiacynty i Franciszka. W ciszy i spokoju mogliśmy jeszcze raz przedstawić Matce Bożej Fatimskiej nasze prośby i podziękowania, z którymi przybiliśmy. Bezpośrednio za świątynią usytuowany jest Park Fatimski. Schodząc w dół mijaliśmy stacje drogi krzyżowej oraz maryjne kapliczki. W centralnym miejscu parku stoi drewniany ołtarz, przy którym papież, św. Jan Paweł II w dniu 6 czerwca 1997 r. odprawił uroczystą Mszę świętą pod Wielką Krokwią. Na koniec pobytu w Sanktuarium uczestniczyliśmy w Nabożeństwie do Miłosierdzia Bożego. Jak podkreślał ks. Andrzej „jest to wyjątkowe miejsce, naznaczone obecnością Jana Pawła II”. Czas spędzony na Krzeptówkach upłynął bardzo szybko. Pozostało jeszcze tylko zrobić wspólne zdjęcie, zakupić pamiątki oraz ostatni raz spojrzeć z palcu przed kościołem na roztaczający się piękny widok na Giewont i królujący na nim krzyż. Zakopane żegnało nas już bardzo silnym wiatrem. Wieczorem, ubogaceni wieloma wrażeniami, z radością i zadowoleniem, dziękując za dobrą pogodę, puste drogi i Boże prowadzenie wróciliśmy do Jaworzna. Myślę, że nasz wyjazd można uznać za udany i bardzo budujący duchowo i wspólnotowo. Z pewnością trud pielgrzymki oraz modlitwa przyniosą błogosławione owoce dla każdego uczestnika i całej naszej parafii. Do zobaczenia na dalszej trasie pielgrzymowania!