Jest grzech, który nie będzie odpuszczony!

(Mk 3, 20-35)

W zachwycie nad wielkością człowieka oraz nieskończonym miłosierdziem Boga warto usłyszeć z całą ostrością słowa Miłosiernego Jezusa, w których  stwierdza z całą stanowczością, że jest jeden grzech, który nigdy nie będzie odpuszczony – grzech  przeciwko Duchowi Świętemu. Ponieważ rzecz dotyczy największego dramatu człowieka – potępienia wiecznego, trzeba tę wypowiedź, jak i cały jej kontekst potraktować z najwyższą uwagą. I tak wpierw rozprzestrzeniano pogłoskę o tym, że Jezus: odszedł od zmysłów, innymi słowy zwariował, a więc siłą faktu, to co mówi, nie może być poważnie traktowane. Dalej nastąpiła eskalacja Jego dyskredytacji, a jej  autorami byli znawcy słowa Bożego – uczeni w Piśmie. Część z tych autorytetów moralnych orzekła, że Jezus:  ma Belzebuba i mocą władcy złych duchów wyrzuca złe duchy. W poniżeniu Syna Bożego posunęli się najdalej, jak tylko było można – Jezus wg nich  jest sługą szatana.

Odpowiedź Chrystusa jest znamienna. Po pierwsze wykazał wewnętrzną sprzeczność takiego stwierdzenia: Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Po drugie, patrząc na przewrotność ich serc, stwierdził z całą ostrością:  Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego. Bóg tak pokochał człowieka, i dał mu taką wolność, iż ten może podjąć taką decyzję o popełnieniu grzechu, którą zamknie możliwość działania Miłosierdzia Bożego. Dla człowieka oznacza to – wieczne potępienie, wieczny brak miłości, wieczne – nie  kocham i wieczne – nie będę kochany. Świadomość skutków decyzji nie zmienia faktu, że człowiek jest zaproszony, a nie zaprogramowany do szczęścia wiecznego.

Z pomocą we właściwym rozumieniu tego tekstu przychodzi Kościół. Św. Jan Paweł II,  który  stwierdza, że to  bluźnierstwo nie polega na słownym znieważeniu Ducha Świętego; polega natomiast na odmowie przyjęcia tego zbawienia, jakie Bóg ofiaruje człowiekowi przez Ducha Świętego, działającego w mocy Chrystusowej ofiary Krzyża.

 […] Wiemy, że owocem takiego właśnie oczyszczenia jest odpuszczenie grzechów. Kto zatem odrzuca Ducha i Krew, pozostaje w „martwych uczynkach”, w grzechu. Bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu polega więc w konsekwencji na radykalnej odmowie przyjęcia tego odpuszczenia, którego wewnętrznym szafarzem jest Duch Święty, a które zakłada całą prawdę nawrócenia, dokonanego przezeń w sumieniu. Jeśli Chrystus mówi, że bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu nie może być odpuszczone ani w tym, ani w przyszłym życiu, to owo „nie-odpuszczenie” związane jest przyczynowo z „nie-pokutą” — to znaczy z radykalną odmową nawrócenia się.

„Bluźnierstwo” przeciw Duchowi Świętemu jest grzechem popełnionym przez człowieka, który broni rzekomego „prawa” do trwania w złu, we wszystkich innych grzechach, i który w ten sposób odrzuca Odkupienie. Człowiek pozostaje zamknięty w grzechu, uniemożliwiając ze swej strony nawrócenie — a więc i odpuszczenie grzechów, które uważa za jakby nieistotne i nieważne w swoim życiu (Encyklika Dominum et Vivificantem 46).

Te dwa głosy, że Jezus jest idiotą i że Jezus jest zły, wybrzmiewały nie tylko między współczesnymi Chrystusowi, ale jakże mocno rozlegają się dziś pośród nas. Pielęgnowane mogą doprowadzić do dramatycznej decyzji wiecznej śmierci. To wszystko dzieje się małymi kroczkami.

Pytanie:  jak więc tego uniknąć?

I tu Jezus daje odpowiedź prostą, która jest zawarta w odwadze przynależności do Jego rodziny. Ta odwaga to nasze codzienne małe decyzje: Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matk

                                                    Proszę Cię Jezu o taką odwagę we wszystkich sytuacjach mojego życia!

                                                                                Ks. Lucjan Bielas

Solidarność Boga

(Mk 14, 12-16. 22-26)

Bóg, który jest czystą Miłością, wyszedł naprzeciw poranionemu przez grzech człowiekowi. W tym wyjściu do człowieka Boska Natura objawiła się w trzech boskich osobach: w osobie Ojca, w osobie  Syna i w osobie Ducha Świętego. To wyjście do będącego w potrzebie człowieka ukazało doskonałą solidarność Boskich Osób,  doskonałe BOSKIE MY.

Stworzeni na obraz i podobieństwo Boga ludzie, obdarzeni sumieniem, a co tym idzie, zdolnością do dostrzegania potrzeb innych i wychodzenia im naprzeciw. Słusznie zauważa ks. Józef Tischner, że tak tworzy się solidarność ludzkich sumień.

Ma ona szczególne znaczenie pośród ochrzczonych, którzy w dojrzały sposób wydarzenie Chrztu św. w swoim życiu przepracowali. Chrzest  w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego,  znak, słowa i odrobina wody, to nie jakiś tradycją uświęcony pusty ryt. Jest on zawiązaniem  niezwykłej solidarności Boga Trójjedynego z  oczyszczonym z grzechu człowiekiem. Staje się on w pewien sposób uczestnikiem natury Boga, co daje mu nową perspektywę życia.

W budowaniu solidarności z człowiekiem Bóg idzie jeszcze dalej. Wymownie oddaje to dzisiejsza Ewangelia. W życie codzienne człowieka wchodzi Jezus Chrystus – Bóg, który w akcie solidarności z człowiekiem przyjął jego postać i zamieszkał w jego życiowych realiach. Przed tym, który z natury rzeczy przyjmuje posiłek aby żyć, kładzie na stole chleb i kielich z winem, a wypowiadając słowa: Bierzcie, to jest Ciało moje. To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana, swą boską mocą, zachowuje postacie chleba i wina, Sam staje się pokarmem dla człowieka. Ci wszyscy,  którzy z wiarą po ten Pokarm i Napój sięgną, stają się jeszcze bardziej zakorzenieni w boskiej naturze, jeszcze bardziej z Bogiem i z bliźnimi zjednoczeni.  To zjednoczenie ma ponadczasowy charakter. Wskazują na to słowa samego Chrystusa: Odtąd nie będę już pił napoju z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić będę go nowy w królestwie Bożym. Innymi słowy, stół eucharystyczny, do którego zaprasza Chrystus nie ma końca. Ciągnie się w nieskończoność.

Dziś, w Uroczystość Bożego Ciała, warto jeszcze raz postawić sobie zasadnicze pytania:

Czy wierzysz Jezusowi?

Jeżeli wierzysz, to czy Go kochasz?

A jeśli kochasz, to czy pokładasz w Nim nadzieję?

Gdyby się zdarzyło, a może tak być, bo Bóg nas do niczego nie zmusza, że odpowiedzi będą negatywne, to warto postawić sobie jeszcze jedno pytanie: jaką mam inną koncepcję na życie i czy jest ona głosem sumienia, a może jedynie próbą ucieczki przed odpowiedzialnością?

                                                                                              Ks. Lucjan Bielas

Poniedziałek 07.06

7.00 za ks. Rafała i ks. Mariusza w 18 rocz. święceń kapłańskich od grup modlitewnych

7.00 + Eustachy HALICA - greg. 7

18.00 za ks. Rafała i ks. Mariusza w 18 rocz. święceń kapłańskich od Róży św. Rity

Wtorek 08.06 św. Jadwigi Andegaweńskiej

7.00 + Eustachy HALICA - greg. 8

18.00 + Józef SAPETA w 1 rocz.

18.00 + Stanisław RAK od kuzyna Juliana Rak z rodz.

Środa 09.06 św. Efema

7.00 + Mirosław DANIEC od rodz. Szawarniaków

7.00 + Mieczysław PAWLAK od Marii Juda i Elżbiety Buława z rodzinami

18.00 + Eustachy HALICA - greg. 9

Czwartek 10.06

7.00 + Eustachy HALICA - greg. 10

18.00 za Liliannę i Grzegorza w 15 rocz. ślubu o BB i opiekę MB

18.00 za Stanisławę HERDA w 75 rocz. ur. o BB i opiekę MB od córki z rodz.

Piątek 11.06 uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa

7.00 + Janina ŻUREK od córki z rodz.

18.00 + Eustachy HALICA - greg. 11

18.00 + Mirosław DANIEC od rodz. Olejarskich

Sobota 12.06 Niepokalanego Serca NMP

7.00 + Eustachy HALICA - greg. 12

18.00 + Apolonia PIEKARCZYK od córki z mężem

18.00 + Marian WRÓBLEWSKI od siostry Dominiki z rodz.

 XI Niedziela Zwykła 13.06

7.00 za Mariolę i Czesława w 25 rocz. ślubu o BB i opiekę MB

8.30 + Franciszek BUJNIAK w 3 rocz. od żony

10.00 + Stanisław KLIŚ od żony

10.00 + Eustachy HALICA - greg. 13

11.30 + Marek ŚPIEWAK w 4 rocz. od żony i córki z rodz.

12.45 za parafian - chrzcielna

17.00 + Sabrina WILK z ok. ur. od rodziców i siostry

Ogłoszenia Duszpasterskie

X Ndz. Zw. – 06.06.2021 r.

            Jutro ks. Mariusz i ks. Rafał będą obchodzić 18 rocznicę święceń kapłańskich. Pamiętajmy o nich w modlitwie.

W czwartek zakończenie oktawy Bożego Ciała. Poświęcenie wianków z ziół i kwiatów.

            W piątek uroczystość NSPJ. Z racji uroczystości nie obowiązuje  wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych.

            W sobotę czcimy Niepokalane Serce NMP.

            Z racji Bożego Ciała dziękujemy za składane ofiary:

I ołtarz – Osiedle Cegielniana bl.16, 30, 34, 28, Grunwaldzka 272 – 740 zł. Szczakowska 4 – 283 zł, Grunwaldzka 278, Grunwaldzka i Cegielniana domy prywatne – 430 zł. Mościckiego, Grunwaldzka 276  - 220 zł.

II ołtarz – 800 zł.

III ołtarz – Osiedle Gigant – 1280 zł.

IV ołtarz – Osiedle Leopold – 500 zł.

Msza św. w ich intencji będzie odprawiona w I środę lipca o g. 18.00.

W tym tygodniu prosimy o sprzątanie kościoła parafian z ul. Piekarskiej bl. 10 i 14.

"DECYZJI NIE ŻAŁUJĘ"

W 41 ROCZNICĘ ŚWIĘCEŃ KAPŁAŃSKICH
Z KS. PROBOSZCZEM WŁADYSŁAWEM STROJKIEM

ROZMAWIA AGNIESZKA PAŁKA

            Każdy z nas w swoim życiu nieustannie dokonuje różnych wyborów. Zazwyczaj nie są łatwe. Kiedy w podejmowaniu ważnych decyzji kierujemy się naszym rozumem i sercem oraz autentycznie szukamy Woli Bożej, możemy przeczuwać, że wybór jest dobry i właściwy.

            Pan kiedyś stanął nad brzegiem. Szukał ludzi gotowych pójść za Nim. By łowić serca słów Bożych prawdą - te popularne słowa Barki, stały się symbolem naszych wspólnych spotkań z Janem Pawłem II. Aktualnie śpiewamy je zwykle z okazji różnych rocznic, związanych z Jego osobą. Jak wiele emocji i wspaniałych wspomnień jest związanych z tą pieśnią. Nie jednemu śpiewającemu zadrży przy niej głos. Nie mogło więc jej zabraknąć 18 maja, w dniu 101 rocznicy urodzin Papieża Polaka.

            Tego dnia melodia Barki rozbrzmiewała w murach naszego parafialnego kościoła również z innej okazji: 41 rocznicy święceń kapłańskich naszego ks. Proboszcza Władysława Strojka. Jej refren bardzo trafnie oddaje istotę daru i tajemnicy sakramentu kapłaństwa: O Panie, to Ty na mnie spojrzałeś. Twoje usta dziś wyrzekły me imię. Swoją barkę pozostawiam na brzegu. Razem z Tobą, nowy zacznę dziś łów.

            Sakrament Święceń jest z pewnością szczególnie ważny dla samego kapłana, ale ma również wyjątkowe znaczenie dla wspólnoty Kościoła. Wyrazem wdzięczności Panu Bogu za dar ks. Władysława w naszej parafii, były sprawowane w tym dniu Msze święte dziękczynne w Jego intencji i życzliwa postawa wielu parafian, szczególnie przedstawicieli grup modlitewnych. Nie zabrakło ciepłych słów i serdeczności oraz zaintonowanego przez panią organistkę tradycyjnego Życzymy, życzymy…

            Solenizant podziękował najpierw księżom wikariuszom za wspólną modlitwę a następnie serdeczne słowa skierował do parafian. Wyraził wdzięczność za obecność, dobro i modlitewne wsparcie. Podziękował również za szczególny prezent, który przekazała Mu kilka dni wcześniej Rada Parafialna w imieniu całej wspólnoty.

            Przepiękna stuła, w odświętnym kolorze ecru, została ozdobiona ręcznym haftem dwóch postaci. Patrona naszej parafii: św. Jana Kantego oraz patrona ks. Proboszcza: św. Władysława, króla Węgier. Jej dopełnienie stanowią wkomponowane poniżej winogrona, kłosy zbóż oraz greckie litery: Alfa i Omega. Szata liturgiczna ma więc charakter wyjątkowy i spersonalizowany. Stuła kapłańska jest symbolem jarzma Służby Bożej oraz pokory, z którą kapłan powinien ten trud podejmować. Dwa opadające pasy to symbol dwóch cnót: roztropności i wstrzemięźliwości, które uzdalniają człowieka do odpowiedniego zachowywania się zarówno w sytuacjach pozytywnych jak i niesprzyjających. Pocałunek krzyża umieszonego zazwyczaj pośrodku - na zagięciu - wyraża szacunek i bojaźń Bożą.

            Każda rocznica to doskonała okazja do refleksji i wspomnień. Poprosiliśmy więc ks. Proboszcza o wywiad, by choć na chwilę cofnął się z nami w czasie...

            W wywiadzie udzielonym w 1997r. dla Głosu Parafialnego, mówił ks. Proboszcz, że myśl o kapłaństwie zrodziła się dopiero w klasie maturalnej. Gdyby ksiądz mógł stanąć jeszcze raz przed wyborem drogi życiowej, czy wybrałby drogę kapłańską?

Wybór drogi życiowej człowieka, a w tym przypadku wybór drogi kapłańskiej, dokonuje się w konkretnych okolicznościach i uwarunkowaniach. One były 41 lat temu zupełnie inne niż dzisiaj. Dlatego nie wiem, jaką decyzję podjąłbym dzisiaj w tej kwestii. Ale jedno wiem na pewno - tamtej decyzji nie żałuję.

            Rocznicę święceń kapłańskich obchodzi ksiądz 18 maja. Jest to także dzień urodzin św. Jana Pawła II.  Wszyscy pamiętamy, że kardynał Wojtyła od samego początku był zainteresowany sprawami tworzącego się kościoła w Niedzieliskach. W roku śmierci Jana Pawła II konsekrowano nasz kościół. Jaką rolę odegrała postać Papieża Polaka w księdza życiu? Czy miał ksiądz możliwość spotkać Go na swojej drodze życiowej? W jakich to było okolicznościach?

Ks. kardynał Karol Wojtyła pojawił się na mojej drodze życiowej w 1973r. gdy wstąpiłem do Seminarium Diecezji Krakowskiej. Wcześniej nie był moim biskupem, ponieważ pochodziłem z diecezji tarnowskiej. Wspomnę dwa spotkania. Gdy byłem w wojsku - jako alumn - to czasem przyjeżdżałem na przepustkę do seminarium.   Wtedy ks. rektor powiedział, żebym poszedł na Franciszkańską, bo tam czeka na mnie ks. kardynał. On - kardynał - czekał na mnie szeregowca. Niesamowite! Drugie spotkanie osobiście dla mnie ważne odbyło się w 2000r. na Watykanie. Krótka rozmowa o Niedzieliskach, uścisk dłoni. To wystarczyło na całe życie.

            Ważną postacią był także kardynał Franciszek Macharski, który 36 lat temu erygował parafię, później poświęcił plac pod budowę nowej świątyni i finansowo wspomógł jej rozpoczęcie. W wielu osobach odruchowo budził respekt, natomiast inni wspominają go jako człowieka bardzo bezpośredniego, ze specyficznym poczuciem humoru. Jak zapamiętał ksiądz postać kardynała Macharskiego?

Ks. kardynał Franciszek Macharski był najpierw moim rektorem w seminarium, a później moim biskupem ordynariuszem, który mnie wyświęcił na kapłana. On także po 10 latach mojego kapłaństwa skierował mnie do Niedzielisk, jako proboszcza. Ze wzruszeniem wspominam podarowany mi przez rektora Macharskiego płaszcz zimowy, taki starodawny kożuch, jak również jakieś pieniądze od kardynała Wojtyły dla „biednego” żołnierza. Spotkać w życiu ludzi takiej klasy to prawdziwe szczęście.

            Czy pamięta ksiądz I Komunię świętą na nowej parafii i dzieci, które ksiądz przygotowywał do tego sakramentu? Jako ważny i uroczysty dzień osobiście wspominam 19 maja 1991r. Pomimo, że był bardzo deszczowy.

Piękno dnia I Komunii świętej nie zależy od pogody. Pamiętam ten dzień dzięki zapisom w Kronice. Pamiętam nazwiska uczniów. A rozpoznaję tylko tych, których spotykam, szczególnie w kościele. To mała grupa. A przystąpiło wtedy do I Komunii św. 184 dzieci. W tym 63 dzieci z "trójki".

            Z jakimi wyzwaniami spotyka się ksiądz obecnie w codziennej posłudze kapłańskiej? Czy są to inne wyzwania niż 41 lat temu?

Oczywiście, że inne. 41 lat temu system był wrogi Kościołowi, ale ludzie byli z kapłanem. Dzisiaj mam takie wrażenie, że dzieje się na odwrót.

            Na pytanie: „w jakiej parafii praca jest najtrudniejsza, a w jakiej najbardziej owocna” odpowiedział ksiądz ponad dwie dekady temu, że "dla każdego kapłana najtrudniejsza jest ta parafia, w której panuje obojętność. Stopień trudności mierzę stopniem obojętności". Patrząc z perspektywy 31 lat, na jakim poziomie jest dziś ten stopień trudności?

Praca kapłana w parafii - jeżeli jest - to zawsze jest trudna. Ta praca to nawet nie tworzenie parafii czy budowa kościoła, ale pomaganie ludziom na ich do drodze zbawienia. Owoce tej pracy najlepiej oceni Pan Bóg.

            Co najbardziej cenił i ceni ksiądz w swoich parafianach?

Mnie osobiście zawsze wzrusza widok modlących się ludzi. Ich głęboka miłość do Boga, ich świadectwo wiary. To cenię, bo to mnie umacnia a myślę, że umacnia również innych.

            Nie sposób pominąć temat pandemii, która za sprawą obostrzeń dotknęła wszystkich ludzi. Jaki to czas dla księży? Dla księdza osobiście? Np. wtedy gdy odprawia się Mszę Św. w praktycznie pustym kościele?

Epidemia - jak mówiłem w kazaniu - była dla nas wszystkich testem w każdym wymiarze życia. W religijnym również. Dziękuję Panu Bogu za to, że my księża posługujący w tej parafii nie wpadliśmy w jakąś panikę z powodu covida. Nie było więc takiej sytuacji, że kościół został zamknięty i odprawialiśmy Mszę św. w pustym kościele. Zresztą Msza św. odprawiana w pustym kościele, ma taki sam sens zbawczy jak przy milionowym uczestnictwie wiernych. Przedstawienie w teatrze bez widzów nie ma sensu - na szczęście Msza św. to nie przedstawienie.

            Z jednej strony nowe technologie, w najtrudniejszym okresie pandemii, pomogły wielu osobom przez transmisje Mszy Św. i innych nabożeństw on-line w trwaniu przy Panu Bogu. Jednak z drugiej strony, doprowadziły także do pewnego lenistwa czy wygodnictwa, zwłaszcza w sferze życia duchowego. Czy uważa ksiądz, że to w jakiś sposób utrudni powrót do tego, co było wcześniej?

Pan Jezus nie żył na ziemi, nie umarł, nie zmartwychwstał i nie jest teraz z nami on-line. Kto nie przychodzi do kościoła, choć może, lecz praktykuje swoją wiarę on-line,    to już po nim. Za krótki czas również z tego zrezygnuje. Miłość i wiara nie na tym polegają.     

            Czy jest coś, czego ksiądz Proboszcz najbardziej się teraz obawia?

Każdy człowiek ma jakieś swoje lęki i obawy. Wśród nich, największy lęk i największą obawę człowieka wierzącego, powinna budzić troska o zbawienie duszy.

          Jakie ma ksiądz marzenia i plany na kolejne lata posługi kapłańskiej i proboszczowskiej? Czy jest jeszcze coś, co chciałby ksiądz koniecznie zrobić?

W naszej diecezji kapłan może posługiwać w parafii do 75 roku życia. Uważam tę granicę za ekstremalną. Po co tak długo męczyć staruszków. Jest tylu młodych i gorliwych kapłanów. Ja zostałem proboszczem po 10 latach kapłaństwa. A choćby nasi księża wikariusze mają ich po 18. To oni, jako kolejne pokolenie, powinni przejąć odpowiedzialność za parafie w diecezji. Ojciec Święty Benedykt XVI pokazał nam duchownym, że służyć Kościołowi można nie tylko na stanowiskach. Takie jest moje osobiste zdanie, ale diecezją rządzi biskup. A co koniecznie muszę zrobić? Jest wiosna i muszę chwasty wyrywać w ogrodzie i chciałbym, aby więcej parafian mi w tym pomagało. Dziękuję za pytania.

            My również dziękujemy za poświęcony czas.

Kropielnica

(Mt 28, 16-20)

28 września 1952 r. w kościele parafialnym pod wezwaniem św. Wojciecha i Katarzyny w Jaworznie, zostałem ochrzczony w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Przez to wydarzenie Jezus Chrystus włączył mnie w życie samego Boga w  ten niepojęty, pozaziemski krwiobieg miłości. Im więcej lat mi przybywa, tym większą przeżywam radość z tego, że Bóg po prostu jest, a ja jestem w Nim. Ten proces poznawczy rozpoczął się we wczesnym dzieciństwie od doświadczenia domu rodzinnego i od doświadczenia miłości rodziców, w której czułem się bezpiecznie w nie całkiem bezpiecznych czasach. To podstawowy majątek, jaki odziedziczyłem, który, między innymi tym różni się od innych dóbr, że jest niezbywalny.  Mogę dziś powiedzieć z całym przekonaniem, że miłość weryfikuje się w relacji z „tym trzecim” – miłość rodziców weryfikuje się zarówno w relacji z Bogiem, jak i w relacji z dzieckiem. Dramaty zaś rozbitych małżeństw i przeciąganych lub porzucanych dzieci, są niestety, tej tezy bolesnym uzasadnieniem.

Doświadczenie domu rodzinnego bardzo pomaga mi w zmierzeniu się z tajemnicą Trójcy Przenajświętszej – jednego Boga o jednej boskiej naturze  w trzech osobach. Gdyby była w Bogu jedna osoba, nieskończenie się kochająca, byłby to swoistego rodzaju narcyzm – jestem doskonały sam dla siebie, sam siebie podziwiam. Gdyby były w Bogu dwie osoby i każda dawałaby każdej wszystko, byłby to egoizm – jesteśmy tylko dla siebie. Tymczasem w Bogu są trzy osoby w fantastyczne relacji wirującej miłości. Każda każdej daje 100% i każda od każdej 100% przyjmuje. Ta trzecia osoba uwiarygadnia relacje pozostałych dwóch. 

To w tej wirującej miłości powstał pomysł na świat, powstał pomysł na człowieka i pomysł na mnie. To tu powstał plan uratowania człowieka, uratowania mnie, bo z tej rzeczywistości wyszedłem i do tej rzeczywistości wracam.

W moim domu rodzinnym zawsze przy drzwiach wejściowych wisiała i wisi kropielniczka przeznaczona na wodę święconą.  W polskich kościołach od XI w., a w domach prywatnych od XVII/XVIII w. kropielnice mają, dziś bezpieczniej powiedzieć – miały swoje miejsce. Zakorzenione w starotestamentalnych rytualnych obmyciach, z podobną nieco funkcją w bazylikach starochrześcijańskich i z ukształtowanym w tradycji Kościoła przesłaniem wspomnienia Sakramentu Chrztu Świętego.  Gest zanurzenia końców palców  w wodzie święconej oraz uczynienie  znaku krzyża stawia nas w obecności Boga Trój-jedynego, w tym wirującym trójkącie Miłości.  Jako ochrzczeni w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego, świadomi tego faktu, tworzymy przestrzeń wolności i równości. I tylko wtedy możemy prawdziwie kochać i być kochani. Zarówno świątynia, dom i rodzina, potrzebują relacji budowanych przez ludzi wolnych i równych. Nie liczy się, ile masz lat i gdzie się urodziłeś, nie liczy się, ile masz na koncie, nie liczy się, jakie masz wykształcenie itp. Liczy się czy chcesz kochać i być kochanym.

W tę Uroczystość Trójcy Przenajświętszej AD 2021 patrząc na wyschnięte kropielnice stawiam sobie pytanie: czy będą kiedyś napełnione wodą święconą i czy kiedyś nasze serca znów zaczną kochać?

Dwie rzeczy wiem na pewno. Pierwsza to, że z najwyższą powagą muszę wziąć słowa Chrystusa: Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.

Druga zaś to, że w kropielniczce domowej mogę mieć wodę święconą, a w sercu miłość.

                                                                                                         Ks. Lucjan Bielas