Ogłoszenia Duszpasterskie

V Ndz. Wielkiego Postu – 21.03.2021

            W czwartek przypada uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Jest to Dzień Świętości Życia. W tym dniu na Mszy św. o g. 18.00 będzie można podjąć Dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego a zagrożonego w swoim istnieniu. Zapraszamy do obrony życia. Chętni przynoszą w tym dniu świece i wypełniają deklaracje, które znajdują się na stoliku pod chórem.

            Pamiętajmy o nabożeństwach wielkopostnych: Gorzkich Żalach i Drodze Krzyżowej.

            Za tydzień Niedziela Palmowa. Rozpoczynamy rekolekcje wielkopostne.

            W dzisiejszym Głosie Parafialnym: Tydzień Modlitw o Ochronę Życia, o najnowszej książce papieża Franciszka, wywiad z artystą uzdrowionym po błogosławieństwie św. Jana Pawła II.

            Dziękujemy wiernym z ul. Grunwaldzkiej bl. 278 za sprzątanie kościoła i złożoną ofiarę 660 zł. Msza św. intencji będzie 7.04.g.18.00. W tym tygodniu prosimy o sprzątanie kościoła parafian z ul. Grunwaldzkiej bl. 200.

            Dziękujemy za składane ofiary na Fundusz Remontowy. W tym roku będą one przeznaczone na kolejny etap wymiany ogrodzenia drewnianego na metalowe.

ODCIENIE PRZYJAŹNI ZE ŚW. JÓZEFEM

z Józefem Śliwą rozmawia Agnieszka Pałka

W popularnej pieśni ku czci św. Józefa śpiewamy: Szczęśliwy, kto sobie patrona - Józefa ma za opiekuna. O właśnie taki rodzaj szczęścia, budowany na relacji ze św. Józefem, zapytałam jednego z naszych parafian.

Pan Józef, bo o nim mowa, urodził się w Wadowicach, a wychował w Paszkówce, miejscowości oddalonej zaledwie 11 km od Kalwarii Zebrzydowskiej. To zapewne spowodowało, że w jego rodzinie zawsze bardzo żywy był przede wszystkim kult Matki Bożej. Wraz z rodzicami i rodzeństwem byliśmy częstymi gośćmi na wszystkich uroczystościach maryjnych, dróżkach kalwaryjskich oraz obchodach Wielkiego Tygodnia. Św. Józef stał wtedy jakby troszkę z boku. Moje myśli kierowałem ku Niemu zazwyczaj w marcu, kiedy przypada Jego święto a więc również moje imieniny. Józef był patronem mojego taty oraz chrzestnego, po których zgodnie ze zwyczajem otrzymałem imię - wyznaje szczerze mój rozmówca. 

Po ukończeniu szkoły podstawowej pan Józef kontynuował naukę w Tychach, gdzie zamieszkał w internacie. Pamiętam, że kierownictwo utrudniało nam wyjście z internatu do kościoła na niedzielną Mszę św. To były lata 70-te, czasy komunizmu. Myślę, że wiara, którą przekazali nam rodzice, chyba przede wszystkim przez swój własny przykład sprawiła, że się nie bałem i starałem się być na Eucharystii. Na przyjaźń z Opiekunem Jezusa trzeba było jednak jeszcze trochę poczekać.   

Prawdziwe, duchowe relacje pana Józefa z Jego patronem zaczęły się tworzyć, kiedy wikariuszem naszej parafii był ks. Pawła Pielka. To on zmobilizował go i zachęcił, aby wstąpił do Bractwa Św. Józefa. Wychowałem się, nie mając kontaktu z Oazą czy innymi formami duszpasterstwa młodzieży. Krótką chwilę byłem ministrantem. Oficjalne wpisanie do Księgi Bractwa oraz takie prawdziwe „odkrycie” mojego patrona i wspólnoty, były dla mnie wyjątkowym przeżyciem. Zaraz po tym pojechałem z żoną do naszego narodowego sanktuarium św. Józefa w Kaliszu, aby Mu tą naszą duchową przyjaźń zawierzyć. Nasz rozmówca przyznaje, że od tego momentu codzienna modlitwa oraz uczestnictwo w porannej Mszy św. w każdą pierwszą środę miesiąca, stały się jego wielką radością. Będąc członkiem Bractwa św. Józefa, nawet wtedy gdy codziennie modlę się sam, mam taką pocieszającą świadomość, że przecież inni modlą się ze mną i za mnie. Mam nadzieję, że nie zabraknie nowych członków tej wspólnoty i będę mógł liczyć na ich modlitwę również wtedy, gdy mnie już tu nie będzie.

Pan Józef z wyraźnym sentymentem opowiada o figurze św. Józefa na naszym placu kościelnym. Przyprowadzam tam swoje wnuki. Na razie trojkę, ponieważ najmłodsza wnuczka jest jeszcze malutka. Mam jednak nadzieję, że gdy podrośnie a Pan Bóg pozwoli, to i ją będę tam prowadził. Pod tą figurą uczymy się znaku krzyża, modlimy się, czytamy wyrytą tam krótką modlitwę i opowiadam im o św. Józefie. Czasami zapalamy znicze i sprzątamy. Oczywiście zaglądamy też do Matki Bożej i pastuszków fatimskich.

Bractwo Św. Józefa nie jest jedyną wspólnotą, do której należy nasz parafianin. Uczestniczyłem kiedyś w rekolekcjach, na których swoim świadectwem dzielił się pan Marek, koordynator Mężczyzn św. Józefa, działających przy parafii Miłosierdzia Bożego na Borach. Pomyślałem wówczas, że warto się do nich przyłączyć i tak zrobiłem. Wspólnota ta skupia w swoich szeregach samych mężczyzn w różnym wieku. Raz w miesiącu odbywają się spotkania, na których rozważa się Pismo Święte, dyskutuje na różne tematy, dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniami. Jest to duża pomoc w rozwoju duchowym. Niestety przez pandemię zawieszono spotkania. Bardzo mi ich teraz brakuje.

Pan Józef przyznaje, że cnoty Oblubieńca Maryi, to wyzwanie dla współczesnego mężczyzny. Noszę przy sobie taką karteczkę z wypisanymi cechami mojego patrona: skromność, cichość, pokora, które staram się w sobie wyćwiczyć. Ciężkie to jednak zadanie w tym szalonym świecie choć wydaje mi się, że jeśli będziemy szczerze szukać tego, co wspólne dla żyjącego dwa tysiące lat temu Józefa, i dla nas współczesnych mężczyzn, oraz będziemy się więcej modlić za Jego wstawiennictwem, to stanie się On dla nas bardziej zrozumiały i łatwiej nam Go będzie naśladować.

Na koniec trafnie zauważa, że ogłoszony przez papieża Franciszka Rok św. Józefa może stać się zachętą dla wszystkich mężczyzn, aby nie wstydzili się swojej duchowości i angażowali w grupy działające przy parafiach. Oczywiście zachęcam panów do wstąpienia do Bractwa. Myślę, że każda wspólnota daje jakąś możliwość duchowego rozwoju. Zawsze inspiracją są dla mnie świadectwa innych. Dzięki pani Ani i panu Jarkowi uczestniczę w Kręgu Biblijnym. Wraz z żoną jestem także w wspólnocie Różaniec Rodziców. Wystarczy więc się dobrze rozejrzeć i zrobić ten przysłowiowy pierwszy krok.

Dziś pan Józef dostrzega, że jego patron cały czas był przy nim i w bardzo delikatny sposób go prowadził oraz nadal go prowadzi do Boga przez różnych ludzi, sytuacje, wydarzenia. To nasza modlitwa sprawia, że codziennie dzieją się takie małe, ciche cuda. Małe szczęścia, które doceniamy dopiero po jakimś czasie. Tych cudów w moim życiu i życiu mojej rodziny jest wiele. Wierzę, że były wymodlone również przez wstawiennictwo Głowy Świętej Rodziny.

Dziękuje serdecznie za rozmowę

 Lubimy gadać o problemach. A co z tego wynika?

(J 3,14-21)

Co wynika z naszych niekończących się dyskusji o świecie, o pandemii i szczepionkach, o polityce i o Kościele? Co wynika z tego, że uczestniczymy w rekolekcjach, że zawieszeni na wargach przeróżnych matadorów słowa, słuchamy  ich z zapartym tchem?  Co wynika z naszych zaangażowanych dyskusji i pobożnych rozważań? Stawia nam dziś te pytania nie byle kto, tylko sam Jezus Chrystus.

W liturgii Słowa Jezus przypomina nam sytuację, jaka zaistniała w Izraelu, tuż przed tzw. niewolą babilońską. Wszyscy naczelnicy Judy, kapłani i lud mnożyli nieprawości, naśladując wszelkie obrzydliwości narodów pogańskich i bezczeszcząc świątynię, którą Pan poświęcił w Jerozolimie. Wiele wtedy dyskutowano o problemach, ale głos proroków na czele z Jeremiaszem, nawołujących do odejścia od grzechów, lekceważono. Przyczyną tego, co się później wydarzyło z narodem, a mianowicie całego dramatu utraty wolności, były grzechy, a przede wszystkim barak woli, aby od nich odejść. Nieszczęścia, które były przewidywane i rzeczywiście przyszły, nie były złośliwością Boga, lecz prostą konsekwencją złych decyzji człowieka.

Jezus w rozmowie z Nikodemem, członkiem sanhedrynu, w proroczych słowach nawiązuje do epizodu, jaki miał miejsce na pustyni, podczas ucieczki Izraelitów z niewoli egipskiej. Zniechęceni trudnymi warunkami, zaczęli występować przeciwko Bogu i Mojżeszowi. Ukarani plagą węży o jadzie zabójczym, zrozumieli swój grzech. Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Sporządź węża i umieść go na wysokim palu; wtedy każdy ukąszony, jeśli tylko spojrzy na niego, zostanie przy życiu. Znamienną jest rzeczą, że choć kara spadła na wszystkich, ratunek tkwił w osobistej relacji ukąszonego z Bogiem. Jezus, nawiązując do tamtego wydarzenia, wyraża pragnienie, aby spojrzenie z wiarą na Jego wywyższenie, dziś możemy powiedzieć na Jego krzyż, dawało grzesznemu człowiekowi nie tylko życie doczesne, ale przede wszystkim wieczne. Tylko On, Jezus Chrystus, prawdziwy Człowiek, składając Ojcu Niebieskiemu z miłości do nas ofiarę, zadośćuczynił za nasze grzechy, będąc jednocześnie prawdziwym Bogiem. Słyszeliśmy to zdanie wiele razy, może nawet potrafimy je powtórzyć, dziś jednak Jezus pyta każdego z nas – czy wierzysz w to? Niewola wisi w powietrzu, dyskusje trwają, głupota króluje, bunt przeciw Bogu narasta, a Jezus, wskazując na swój krzyż, pyta każdego z nas indywidualnie – czy wierzysz w to?

Jeżeli rzeczywiście w to wierzę,  nazywam wtedy mój grzech jasno i bez retuszu. W Sakramencie Pokuty oddaję go Chrystusowi, a w konsekwencji tego zmieniam swoje życie. Wtedy dopiero mogę powiedzieć, że stanąłem w świetle prawdy, jaką jest sam Jezus. A jest On światłem absolutnie wyjątkowym,   ponieważ pozwala mi nie tylko ujrzeć prawdę o sobie samym, ale daje również siłę, aby wrócić na dobrą drogę. To ja sam muszę podjąć decyzję wyjścia z ciemności. Im więcej będzie nas w Chrystusowym świetle, tym jaśniej i bezpieczniej będzie na świecie. Ta jasność to zbiór naszych indywidualnych decyzji, a nie pokazowa iluminacja zorganizowana przez Stwórcę. Jest to jedyna droga pokojowej naprawy świata.

Prowadząc więc mądre dyskusje i uczestnicząc w ciekawych wykładach i konferencjach oraz słuchając płomiennych kazań, pamiętajmy, że jeśli nie prowadzą nas one do Sakramentu Pokuty, są tylko stratą czasu i przysłowiowym – szminkowaniem trupa.

                                                                                                                      Ks. Lucjan Bielas

INTENCJE MSZALNE 15 – 21.03.2021

Poniedziałek 15.03

7.00 + Jerzy MROŻEK od brata Bogdana z rodz.

18.00 + Janina ZAPRZELSKA od siostry Teresy z rodz.

18.00 + Grażyna BIGORA - gr. 15

Wtorek 16.03

7.00 + Jerzy MROŻEK od kolegów z ZG Sobieski

18.00 + Kazimierz STAWSKI od Piotra Jury z rodz.

18.00 + Grażyna BIGORA - gr. 16

Środa 17.03

7.00 + Bronisław WIŚNIEWSKI od córki Ewy z dziećmi

7.00 + Kazimierz PIEJKO od rodz. Skawinów

18.00 + Grażyna BIGORA - greg. 17

Czwartek 18.03

7.00 int. Bractwa: za parafian i członków Bractwa św. Józefa i za + ks. Józefa WOŹNIAKA

7.00 + Kazimierz PIEJKO od Zofii Halota

18.00 + Grażyna BIGORA - gr. 18

18.00 + Mariusz PIECYK w 3 rocz. i matka + Teresa PIECYK w 6 rocz.

Piątek 19.03 uroczystość św. Józefa Oblubieńca NMP

7.00 + Maria i Józef STROJEK

7.00 + Józef WRÓBEL od żony i dzieci

7.00 + Grażyna BIGORA - gr. 19

18.00 + Józefa MAGDA od męża Adama

Sobota 20.03

7.00 + Kazimierz PIEJKO od Katarzyny Halota

18.00 + Grażyna BIGORA - gr. 20

18.00 + Leszek TRĘBACZ w 1 rocz. od żony

V Niedziela Wielkiego Postu 21.03

7.00 + Zygmunt MUCHA w 1 rocz.

8.30 + Grażyna BIGORA - gr. 21

8.30 + zm. z rodz. JAŁOWIECKICH

10.00 + Stanisław BAC od sąsiadów z ul. Kasprzaka

11.30 za Natalię w 8 rocz. ur. o BB i opiekę MB

12.45 za parafian - roczki

17.00 + Irena WOŹNIAK + Bohdan CHRZĄŚCIK

Ogłoszenia Duszpasterskie

IV Ndz. Wielkiego Postu – 14.03.2021r.

            Dzisiejsza niedziela nosi nazwę „Radujcie się”. Kościół cieszy się z obfitości łask płynących c chrztu i Eucharystii.

            W czwartek wieczorna adoracja Najświętszego Sakramentu.

            W piątek przypada uroczystość św. Józefa. Zapraszamy szczególnie na Mszę św. o g. 7.00, po której procesja pod figurę św. Józefa. W tym dniu nie ma postu.

            Za dwa tygodnie rozpoczniemy rekolekcje wielkopostne.

            Dzisiaj o g. 16.15 zapraszamy na Gorzkie Żale.

            W piątek o g. 16.30 i 17.15 nabożeństwo Drogi Krzyżowej.

            W tym tygodniu prosimy o sprzątanie kościoła parafian z ul. Grunwaldzkiej bl. 278.

Oczyszczenie świątyni wczoraj i dziś

(J 2,13-25)

Od momentu ofiarowania Jezus był niejako domownikiem świątyni Jerozolimskiej. Wraz z Rodzicami pielgrzymował do niej regularnie. Mając 12 lat, można powiedzieć, po niezwykłych rekolekcjach, oznajmił swoim Rodzicom, którzy znaleźli Go właśnie w świątyni: Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?

W okresie swej działalności nauczycielskiej regularnie pielgrzymuje do świątyni i spotykamy Go w jej przestrzeniach przemawiającego i zachowującego się tak, jakby ten dom Ojca był i Jego domem. Jezus czuje się odpowiedzialnym za dom swojego Ojca. Ma to niezwykle głęboki wymiar i absolutnie ponadczasowe znaczenie.

Dzisiejsza Ewangelia jest bardzo mocnym tego wyrazem. Jej akcja rozgrywa się na dziedzińcu pogan, który stanowił swoistego rodzaju syntezę targowiska i kantorów. Wynikało to z praktycznej konieczności dostarczenia zwierząt ofiarnych i szacunku dla skarbony świątynnej, do której tylko pieniądz pozbawiony wizerunków mógł być, zgodnie z prawem, wrzucony. Z dużą dynamiką rozpędzając przekupniów i bankierów, nie wydaje się by Jezus, sam ten proceder kwestionował. Problem leżał znacznie głębiej. Św. Jan wskazuje na niego istotnym stwierdzeniem: Jezus /.../ dobrze wszystkich znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co się kryje w człowieku. Przenikając serca ludzi świątynnego biznesu, nie widział w nich miłości do Ojca Niebieskiego, lecz tylko dominację chęci zysku. W sercach więc swoich uczynili targowisko.  Ta scena ma jeszcze prorocze znaczenie, na które wskazuje sam Chrystus: Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo. Dla znajdujących się wtedy w jednym z najwspanialszych obiektów sakralnych starożytności słowa te były niezrozumiałe, a nawet bluźniercze, jednakże dla potomnych stały się jasne. W 70 r. Rzymianie zburzyli świątynię, ofiary do dziś nie są składane, kapłaństwo Starego Przymierza straciło swój sens, natomiast Jezus Zmartwychwstały wybudował nową świątynię z ludzkich serc – Kościół.

Dziś, czytając tę Ewangelię, z jednej strony doświadczamy spełnienia proroctwa, z drugiej zaś stawiamy sobie pytanie, czy i współcześnie nie jesteśmy świadkami oczyszczenia świątyni – Kościoła, przez samego Chrystusa? Wydaje się, że tak i to w skali całego świata.

Opierając się pokusie uogólniania i bicia się w cudze piersi, stawiam sam sobie pytanie, czy we mnie nie ma chciwości i dążenia do zysku za wszelką cenę, opakowanych w fałszywą pobożność, w którą może sam już uwierzyłem?

Jezu, który przenikasz moje serce, proszę, oczyść mnie!

       Ks. Lucjan Bielas