Słuchanie, rozeznanie i uczestnictwo

Podjęcie refleksji synodalnej jest okazją do uświadomienia sobie, gdzie jesteśmy na drodze budowania synodalnej wrażliwości, a więc do wskazania, jakie napotykamy trudności, a jakie mamy dobre praktyki i doświadczenia. To przede wszystkim droga duchowa, a nie debata społeczna. Na początku, prośmy zatem Ducha Świętego o światło i otwartość na Słowo Boże:

Modlitwa za Synod

Stajemy przed Tobą, Duchu Święty,

zgromadzeni w Imię Twoje.

Z Tobą jedynie, który nas prowadzisz;

zamieszkaj w naszych sercach,

naucz nas drogi, którą mamy iść

i jak mamy nią podążać.

Jesteśmy słabi i grzeszni;

nie dozwól, abyśmy wprowadzali nieład.

Nie pozwól, by niewiedza sprowadziła nas na niewłaściwą drogę,

albo stronniczość wpływała na nasze działania.

Pomóż nam odnaleźć w Tobie naszą jedność,

abyśmy mogli razem podążać do życia wiecznego,

i abyśmy nie zbaczali z drogi prawdy

i tego, co jest słuszne.

O to wszystko prosimy Ciebie,

który działasz w każdym miejscu i czasie,

w komunii Ojca i Syna,

na wieki wieków,

Amen.

Główne pytanie dane nam do konsultacji brzmi:

          Kościół synodalny, głosząc Ewangelię, „podąża razem”; jak owo „podążanie razem” realizuje się dzisiaj w waszym Kościele partykularnym? Do podjęcia jakich kroków zaprasza nas Duch Święty, abyśmy wzrastali w naszym „podążaniu razem”?

W celu udzielenia odpowiedzi prosimy o:

1. Zadanie sobie pytania, jakie doświadczenia z waszego Kościoła przywodzi na myśl to fundamentalne pytanie;

2.Głębsze odczytanie tych doświadczeń; jakie radości wywołały? Jakie trudności i przeszkody napotkały? Jakie rany wydobyły na światło dzienne? Jakie wzbudziły intuicje?

3. Zebranie owoców, by się nimi podzielić; gdzie w tych doświadczeniach rozbrzmiewa głos Ducha Świętego? O co nas prosi? Jakie są punkty, które należy potwierdzić, jakie są perspektywy zmian, jakie kroki należy podjąć? Gdzie dostrzegamy zgodność? Jakie drogi otwierają się dla naszego Kościoła partykularnego?

Zastanawiając się nad postawionymi pytaniami oraz szukając odpowiedzi, odrzućmy własne ambicje i uprzedzenia. Spróbujmy spojrzeć na podane tematy oczami całej wspólnoty i mieć na względzie głównie jej dobro, a nie swoje własne. Nie starajmy się odpowiedzieć na wszystkie pytania jednego dnia. Niech towarzyszą nam one podczas codziennych aktywności, rozmów z rodziną i znajomymi. Rozważajmy i kontemplujmy. Starajmy się rozeznać, co Duch Święty chce nam pokazać.

Pojawiającymi się refleksjami można podzielić się: w formie pisemnej, składając je w specjalnej skrzynce znajdującej się z tyłu kościoła lub podczas wcześniej umówionego spotkania konsultacyjnego