"DECYZJI NIE ŻAŁUJĘ"

W 41 ROCZNICĘ ŚWIĘCEŃ KAPŁAŃSKICH
Z KS. PROBOSZCZEM WŁADYSŁAWEM STROJKIEM

ROZMAWIA AGNIESZKA PAŁKA

            Każdy z nas w swoim życiu nieustannie dokonuje różnych wyborów. Zazwyczaj nie są łatwe. Kiedy w podejmowaniu ważnych decyzji kierujemy się naszym rozumem i sercem oraz autentycznie szukamy Woli Bożej, możemy przeczuwać, że wybór jest dobry i właściwy.

            Pan kiedyś stanął nad brzegiem. Szukał ludzi gotowych pójść za Nim. By łowić serca słów Bożych prawdą - te popularne słowa Barki, stały się symbolem naszych wspólnych spotkań z Janem Pawłem II. Aktualnie śpiewamy je zwykle z okazji różnych rocznic, związanych z Jego osobą. Jak wiele emocji i wspaniałych wspomnień jest związanych z tą pieśnią. Nie jednemu śpiewającemu zadrży przy niej głos. Nie mogło więc jej zabraknąć 18 maja, w dniu 101 rocznicy urodzin Papieża Polaka.

            Tego dnia melodia Barki rozbrzmiewała w murach naszego parafialnego kościoła również z innej okazji: 41 rocznicy święceń kapłańskich naszego ks. Proboszcza Władysława Strojka. Jej refren bardzo trafnie oddaje istotę daru i tajemnicy sakramentu kapłaństwa: O Panie, to Ty na mnie spojrzałeś. Twoje usta dziś wyrzekły me imię. Swoją barkę pozostawiam na brzegu. Razem z Tobą, nowy zacznę dziś łów.

            Sakrament Święceń jest z pewnością szczególnie ważny dla samego kapłana, ale ma również wyjątkowe znaczenie dla wspólnoty Kościoła. Wyrazem wdzięczności Panu Bogu za dar ks. Władysława w naszej parafii, były sprawowane w tym dniu Msze święte dziękczynne w Jego intencji i życzliwa postawa wielu parafian, szczególnie przedstawicieli grup modlitewnych. Nie zabrakło ciepłych słów i serdeczności oraz zaintonowanego przez panią organistkę tradycyjnego Życzymy, życzymy…

            Solenizant podziękował najpierw księżom wikariuszom za wspólną modlitwę a następnie serdeczne słowa skierował do parafian. Wyraził wdzięczność za obecność, dobro i modlitewne wsparcie. Podziękował również za szczególny prezent, który przekazała Mu kilka dni wcześniej Rada Parafialna w imieniu całej wspólnoty.

            Przepiękna stuła, w odświętnym kolorze ecru, została ozdobiona ręcznym haftem dwóch postaci. Patrona naszej parafii: św. Jana Kantego oraz patrona ks. Proboszcza: św. Władysława, króla Węgier. Jej dopełnienie stanowią wkomponowane poniżej winogrona, kłosy zbóż oraz greckie litery: Alfa i Omega. Szata liturgiczna ma więc charakter wyjątkowy i spersonalizowany. Stuła kapłańska jest symbolem jarzma Służby Bożej oraz pokory, z którą kapłan powinien ten trud podejmować. Dwa opadające pasy to symbol dwóch cnót: roztropności i wstrzemięźliwości, które uzdalniają człowieka do odpowiedniego zachowywania się zarówno w sytuacjach pozytywnych jak i niesprzyjających. Pocałunek krzyża umieszonego zazwyczaj pośrodku - na zagięciu - wyraża szacunek i bojaźń Bożą.

            Każda rocznica to doskonała okazja do refleksji i wspomnień. Poprosiliśmy więc ks. Proboszcza o wywiad, by choć na chwilę cofnął się z nami w czasie...

            W wywiadzie udzielonym w 1997r. dla Głosu Parafialnego, mówił ks. Proboszcz, że myśl o kapłaństwie zrodziła się dopiero w klasie maturalnej. Gdyby ksiądz mógł stanąć jeszcze raz przed wyborem drogi życiowej, czy wybrałby drogę kapłańską?

Wybór drogi życiowej człowieka, a w tym przypadku wybór drogi kapłańskiej, dokonuje się w konkretnych okolicznościach i uwarunkowaniach. One były 41 lat temu zupełnie inne niż dzisiaj. Dlatego nie wiem, jaką decyzję podjąłbym dzisiaj w tej kwestii. Ale jedno wiem na pewno - tamtej decyzji nie żałuję.

            Rocznicę święceń kapłańskich obchodzi ksiądz 18 maja. Jest to także dzień urodzin św. Jana Pawła II.  Wszyscy pamiętamy, że kardynał Wojtyła od samego początku był zainteresowany sprawami tworzącego się kościoła w Niedzieliskach. W roku śmierci Jana Pawła II konsekrowano nasz kościół. Jaką rolę odegrała postać Papieża Polaka w księdza życiu? Czy miał ksiądz możliwość spotkać Go na swojej drodze życiowej? W jakich to było okolicznościach?

Ks. kardynał Karol Wojtyła pojawił się na mojej drodze życiowej w 1973r. gdy wstąpiłem do Seminarium Diecezji Krakowskiej. Wcześniej nie był moim biskupem, ponieważ pochodziłem z diecezji tarnowskiej. Wspomnę dwa spotkania. Gdy byłem w wojsku - jako alumn - to czasem przyjeżdżałem na przepustkę do seminarium.   Wtedy ks. rektor powiedział, żebym poszedł na Franciszkańską, bo tam czeka na mnie ks. kardynał. On - kardynał - czekał na mnie szeregowca. Niesamowite! Drugie spotkanie osobiście dla mnie ważne odbyło się w 2000r. na Watykanie. Krótka rozmowa o Niedzieliskach, uścisk dłoni. To wystarczyło na całe życie.

            Ważną postacią był także kardynał Franciszek Macharski, który 36 lat temu erygował parafię, później poświęcił plac pod budowę nowej świątyni i finansowo wspomógł jej rozpoczęcie. W wielu osobach odruchowo budził respekt, natomiast inni wspominają go jako człowieka bardzo bezpośredniego, ze specyficznym poczuciem humoru. Jak zapamiętał ksiądz postać kardynała Macharskiego?

Ks. kardynał Franciszek Macharski był najpierw moim rektorem w seminarium, a później moim biskupem ordynariuszem, który mnie wyświęcił na kapłana. On także po 10 latach mojego kapłaństwa skierował mnie do Niedzielisk, jako proboszcza. Ze wzruszeniem wspominam podarowany mi przez rektora Macharskiego płaszcz zimowy, taki starodawny kożuch, jak również jakieś pieniądze od kardynała Wojtyły dla „biednego” żołnierza. Spotkać w życiu ludzi takiej klasy to prawdziwe szczęście.

            Czy pamięta ksiądz I Komunię świętą na nowej parafii i dzieci, które ksiądz przygotowywał do tego sakramentu? Jako ważny i uroczysty dzień osobiście wspominam 19 maja 1991r. Pomimo, że był bardzo deszczowy.

Piękno dnia I Komunii świętej nie zależy od pogody. Pamiętam ten dzień dzięki zapisom w Kronice. Pamiętam nazwiska uczniów. A rozpoznaję tylko tych, których spotykam, szczególnie w kościele. To mała grupa. A przystąpiło wtedy do I Komunii św. 184 dzieci. W tym 63 dzieci z "trójki".

            Z jakimi wyzwaniami spotyka się ksiądz obecnie w codziennej posłudze kapłańskiej? Czy są to inne wyzwania niż 41 lat temu?

Oczywiście, że inne. 41 lat temu system był wrogi Kościołowi, ale ludzie byli z kapłanem. Dzisiaj mam takie wrażenie, że dzieje się na odwrót.

            Na pytanie: „w jakiej parafii praca jest najtrudniejsza, a w jakiej najbardziej owocna” odpowiedział ksiądz ponad dwie dekady temu, że "dla każdego kapłana najtrudniejsza jest ta parafia, w której panuje obojętność. Stopień trudności mierzę stopniem obojętności". Patrząc z perspektywy 31 lat, na jakim poziomie jest dziś ten stopień trudności?

Praca kapłana w parafii - jeżeli jest - to zawsze jest trudna. Ta praca to nawet nie tworzenie parafii czy budowa kościoła, ale pomaganie ludziom na ich do drodze zbawienia. Owoce tej pracy najlepiej oceni Pan Bóg.

            Co najbardziej cenił i ceni ksiądz w swoich parafianach?

Mnie osobiście zawsze wzrusza widok modlących się ludzi. Ich głęboka miłość do Boga, ich świadectwo wiary. To cenię, bo to mnie umacnia a myślę, że umacnia również innych.

            Nie sposób pominąć temat pandemii, która za sprawą obostrzeń dotknęła wszystkich ludzi. Jaki to czas dla księży? Dla księdza osobiście? Np. wtedy gdy odprawia się Mszę Św. w praktycznie pustym kościele?

Epidemia - jak mówiłem w kazaniu - była dla nas wszystkich testem w każdym wymiarze życia. W religijnym również. Dziękuję Panu Bogu za to, że my księża posługujący w tej parafii nie wpadliśmy w jakąś panikę z powodu covida. Nie było więc takiej sytuacji, że kościół został zamknięty i odprawialiśmy Mszę św. w pustym kościele. Zresztą Msza św. odprawiana w pustym kościele, ma taki sam sens zbawczy jak przy milionowym uczestnictwie wiernych. Przedstawienie w teatrze bez widzów nie ma sensu - na szczęście Msza św. to nie przedstawienie.

            Z jednej strony nowe technologie, w najtrudniejszym okresie pandemii, pomogły wielu osobom przez transmisje Mszy Św. i innych nabożeństw on-line w trwaniu przy Panu Bogu. Jednak z drugiej strony, doprowadziły także do pewnego lenistwa czy wygodnictwa, zwłaszcza w sferze życia duchowego. Czy uważa ksiądz, że to w jakiś sposób utrudni powrót do tego, co było wcześniej?

Pan Jezus nie żył na ziemi, nie umarł, nie zmartwychwstał i nie jest teraz z nami on-line. Kto nie przychodzi do kościoła, choć może, lecz praktykuje swoją wiarę on-line,    to już po nim. Za krótki czas również z tego zrezygnuje. Miłość i wiara nie na tym polegają.     

            Czy jest coś, czego ksiądz Proboszcz najbardziej się teraz obawia?

Każdy człowiek ma jakieś swoje lęki i obawy. Wśród nich, największy lęk i największą obawę człowieka wierzącego, powinna budzić troska o zbawienie duszy.

          Jakie ma ksiądz marzenia i plany na kolejne lata posługi kapłańskiej i proboszczowskiej? Czy jest jeszcze coś, co chciałby ksiądz koniecznie zrobić?

W naszej diecezji kapłan może posługiwać w parafii do 75 roku życia. Uważam tę granicę za ekstremalną. Po co tak długo męczyć staruszków. Jest tylu młodych i gorliwych kapłanów. Ja zostałem proboszczem po 10 latach kapłaństwa. A choćby nasi księża wikariusze mają ich po 18. To oni, jako kolejne pokolenie, powinni przejąć odpowiedzialność za parafie w diecezji. Ojciec Święty Benedykt XVI pokazał nam duchownym, że służyć Kościołowi można nie tylko na stanowiskach. Takie jest moje osobiste zdanie, ale diecezją rządzi biskup. A co koniecznie muszę zrobić? Jest wiosna i muszę chwasty wyrywać w ogrodzie i chciałbym, aby więcej parafian mi w tym pomagało. Dziękuję za pytania.

            My również dziękujemy za poświęcony czas.